Prezentowane zabytki pochodzą z drugiej połowy XIII w. (z kaplicy i refektarza) oraz z pierwszej ćwierci XIV stulecia (z kapitularza i krużganków). Niektóre z eksponatów pozyskane w drodze badań archeologicznych datować można na XV w. Najchętniej stosowanym wówczas materiałem dekoracyjnym i rzeźbiarskim była glina, która mogła być modelowana lub płaskorzeźbiona. Bywała wycinana z użyciem matryc i szablonów, a czasem jak w przypadku płytek posadzkowych tylko stemplowana. Ukształtowane elementy wypalano i częstokroć polichromowano, czyli malowano.
Te dekoracyjne formy ceramiczne stanowią przykład wczesnej rzeźby architektonicznej w średniowiecznych Prusach. Drobne elementy czasem wykonywano w naturalnym kamieniu. Stosowano także kamień sztuczny, czyli niezwykle trwały gips jastrychowy najczęściej posługując się techniką odlewu z formy. Był to ważny materiał rzeźbiarski wykorzystywany w państwie zakonnym, zarówno w dekoracji architektonicznej, jak i w rzeźbie monumentalnej.